Renuka

सुर्यको प्रथम लाली बोकेर फेवातालको गर्भमा मुस्कुराइरहेको हुँदो हो माछापुच्छ्रे ! त्यही  माछापुच्छ्रेको आँगनीमा हामी हाम्रो जीवनको मुस्कान कुरिरहेका थियौं । २०६८ जेठ ७ गते बिहान १०:११ मा हाम्रो जीवनको उज्यालो बोकेर साहरा धरतीमा पदार्पण भइन । च्याँ च्याँ रोएको आवाज त पेन किल्लर पो हुँदोरहेछ  । कति सहजै १८ घन्टा लामो असह्य प्रसव व्यथा चट्टै भयो । आफ्नै शरीरबाट निस्किएको ,आफ्नै रगतले लतपतिएको ,आफ्नै मासुको टुक्राको ढुक्ढुकीलाई आफ्नै छातीमा लपक्क टाँसेपछिको आनन्द शब्दमा वर्णन हुँदैन । अहो ! ती कोमल अंगहरुलाई  नबिझाओस भनेर बिस्तारै सुमसुमाउँदै त्यो सानो निधारभरी सिङ्गो धरतीको माया बर्साउँदाको सुखानुभुती खै कुन वाक्यभित्र समेटिएला र !    भलै खुट्टाहरु भुँई टेकेर उभिन असमर्थ हुन ।आमा मन भने सन्तानलाई सुरक्षित धर्तीमा ल्याइसकेपछी   युद्ध जितेको सिपाहीको मुस्कान बोकेर सिङ्गो संसार परिक्रमा गर्दो रहेछ । म अब आमा ? जीवनमा एकसाथ गौरवान्वित , रोमान्चित ,अचम्मित र जिम्मेवारी बोधको मिश्रण । कति सुन्दर ! इन्द्रेणी जस्तै ।        ट्याक्सीको अगाडिको सिट्मा मेरी मामु ।मामुको काखमा उहाँकी छोरीकी छोरी । पछा

जायज र नाजायज शृङ्खला !                                                      रेणुका जि सी             सोमबार साँझ कपनको आकाशेधारा चौरमा खेल्दै गरेका बच्चाहरूले एउटी नवजात शिशुलाई बेवारिसे अवस्थामा भेटे । कार्टुनको बाकसमा रहेकी ४ / ५ दिनकी जस्ती ती   अबोध सुन्दर शिशुको तस्विर   हाम्रो   समाजको कुरुप   बिम्ब बोकेर   उभिएको जस्तो लाग्यो ।   घचघचाइरह्यो । घटनाको सत्यतथ्य कुरा जे भएपनि   यति त   अनुमान लगाउन सकिन्छ   कि सहज रुपमा   नै गर्भपतनको सुबिधा भैरहेको अहिलेको अवस्थामा यसरी शिशु भेटिनु गर्भको अन्त्य समयतिर आएर महिला माथि भएको धोकाको परिणाम हो । र बालगृह नजिकै शिशु भेटिनु भनेको बच्चा बालगृहमा सुरक्षित हुर्कियोस् भन्ने आमाको   चाहना हो ।       वेवारिशे रुपमा   कोही जिवित कोही मृत अवस्थामा शिशु भेटिएका   खबर हामीले प्राय सुनिरहेका हुन्छौँ । यी खबरहरु सुखद खबर   होइनन । तर सोचनीय खबर चाहीँ पक्कै हुन !              अक्सर यस्ता खबर सुन्नासाथ हामी धेरैको प्रतिक्रिया यही