Renuka

सुर्यको प्रथम लाली बोकेर फेवातालको गर्भमा मुस्कुराइरहेको हुँदो हो माछापुच्छ्रे ! त्यही  माछापुच्छ्रेको आँगनीमा हामी हाम्रो जीवनको मुस्कान कुरिरहेका थियौं । २०६८ जेठ ७ गते बिहान १०:११ मा हाम्रो जीवनको उज्यालो बोकेर साहरा धरतीमा पदार्पण भइन । च्याँ च्याँ रोएको आवाज त पेन किल्लर पो हुँदोरहेछ  । कति सहजै १८ घन्टा लामो असह्य प्रसव व्यथा चट्टै भयो । आफ्नै शरीरबाट निस्किएको ,आफ्नै रगतले लतपतिएको ,आफ्नै मासुको टुक्राको ढुक्ढुकीलाई आफ्नै छातीमा लपक्क टाँसेपछिको आनन्द शब्दमा वर्णन हुँदैन । अहो ! ती कोमल अंगहरुलाई  नबिझाओस भनेर बिस्तारै सुमसुमाउँदै त्यो सानो निधारभरी सिङ्गो धरतीको माया बर्साउँदाको सुखानुभुती खै कुन वाक्यभित्र समेटिएला र !    भलै खुट्टाहरु भुँई टेकेर उभिन असमर्थ हुन ।आमा मन भने सन्तानलाई सुरक्षित धर्तीमा ल्याइसकेपछी   युद्ध जितेको सिपाहीको मुस्कान बोकेर सिङ्गो संसार परिक्रमा गर्दो रहेछ । म अब आमा ? जीवनमा एकसाथ गौरवान्वित , रोमान्चित ,अचम्मित र जिम्मेवारी बोधको मिश्रण । कति सुन्दर ! इन्द्रेणी जस्तै ।        ट्याक्सीको अगाडिको सिट्मा मेरी मामु ।मामुको काखमा उहाँकी छोरीकी छोरी । पछा

जायज र नाजायज शृङ्खला !                                                      रेणुका जि सी             सोमबार साँझ कपनको आकाशेधारा चौरमा खेल्दै गरेका बच्चाहरूले एउटी नवजात शिशुलाई बेवारिसे अवस्थामा भेटे । कार्टुनको बाकसमा रहेकी ४ / ५ दिनकी जस्ती ती   अबोध सुन्दर शिशुको तस्विर   हाम्रो   समाजको कुरुप   बिम्ब बोकेर   उभिएको जस्तो लाग्यो ।   घचघचाइरह्यो । घटनाको सत्यतथ्य कुरा जे भएपनि   यति त   अनुमान लगाउन सकिन्छ   कि सहज रुपमा   नै गर्भपतनको सुबिधा भैरहेको अहिलेको अवस्थामा यसरी शिशु भेटिनु गर्भको अन्त्य समयतिर आएर महिला माथि भएको धोकाको परिणाम हो । र बालगृह नजिकै शिशु भेटिनु भनेको बच्चा बालगृहमा सुरक्षित हुर्कियोस् भन्ने आमाको   चाहना हो ।       वेवारिशे रुपमा   कोही जिवित कोही मृत अवस्थामा शिशु भेटिएका   खबर हामीले प्राय सुनिरहेका हुन्छौँ । यी खबरहरु सुखद खबर   होइनन । तर सोचनीय खबर चाहीँ पक्कै हुन !              अक्सर यस्ता खबर सुन्नासाथ हामी धेरैको प्रतिक्रिया यही

मौनताको लय बोल्न नजानेर पनि होइन बोल्न नसकेर पनि होइन  छाएको छ अजिब मौनता म वरिपरी आक्रोशको आगो ओकल्ने जिब्रो आगोलाई अक्षरमा उनेर आगो लेख्ने औँला यो माटोलाई रगत चढाएर  माटोकै सुगन्ध बाँड्नेहरुलाई सलाम गर्ने हात आशाको धरहरा ढलेकाहरुको मनको बीभत्स चित्र देख्ने आँखा जबर्जस्ती जिब्रो थुतिएकाहरुको बोल्न बाँकी करुणमिश्रित विद्रोही आवाज सुन्ने कान यी सबै सबै लकडाउनमा छन् र खोज्दै आफ्ना ओठहरुको सुर मौनताको लय भित्र चुपचाप चुपचाप छन्  मौन मौन छन्  तर मौन हुनु शान्त हुनु होइन रहेछ  म देख्दै छु  मेरो मनको एकान्तवासमा  मनकै बहाबलाई टक्क रोकेर  कसैको अभिमानको पर्खाल भत्काउन शक्ति सन्चय गर्दै अग्लिदै छ एउटा नदि म महशुस गर्दै छु बारबारका प्रहारहरुलाई छातीका गहिराइमा खाँदेर भित्रभित्रै बिद्रोहका लाभाहरु सल्काएर ज्वालामुखिको तयारी गरिरहेको   म भित्रको भुमिगत पहाडको उष्णता म तैरिरहेकी छु त्यो आन्ध्र महासागर माथि जहाँ पटक पटक भाला रोपेपछी मेरो घाइते स्वाभिमानबाट बगेका रगत र जबर्जस्ती खनाइएका विषाक्त विचारहरुको नदि मन्थन भैरहेका छन्  अनि पर्खिरहेकाे छ द्रौपदीका खुला केश फिॅंजाएर विस्फोटका लागि  एउटा भयानक

शीर्षक-तस्विरको मान्छे पटक   पटक   झुम्मिरहन्छु   म   तिम्रो   तस्वीर   वरिपरि जसरी   झुम्मिरहन्छ   बत्तीको   उज्यालो   वरिपरि   पुतली   । अन्धकार   सुनसान   रातमा खुब   गिज्जिन्छु   तिम्रो   तस्वीरसँग , चस्माको   फ्रेम   भित्रका ती   निश्चलआँखाहरु   माल्दिभिरको   दह   जस्तै   लाग्छ   ।   बेबाक   पौडिरहन्छु   पौडिरहन्छु   । तिम्रो   बढिरहेको   स्वास   ठ्याक्कै      हावाले   काउकुती   लगाएर   गएपछिको बैँसको   पात   जस्तै   लाग्छ   । जो   पोखरी   छेवैमा   उभिएर   खुब   सुस्याइरहन्छ  ,   म   त्यो   पातलाई   अझै   गिज्याइदिन्छु। घरीघरी   ललिपप   बन्छु , तिम्रो   मुखभित्र   पसेर   एकछिन   जिब्रोमाथी   बसिरहन्छु   । घरी   तिम्रो   गालाको     खोपिल्टो   भरी   पोखिन्छु   । औँलाहरुले   बिस्तारै   सुमसुमाउँछ्न विशाल   छातिको   जंगललाई   परपर   पुगेपछि   साउनमा   मुल   बनेर   पानी   निस्किएको   पाटन   झैँ   भुक्लु   भुक्लु   उम्लिरहेझैँ   लाग्छ   तिम्रो   धड्कन   कान   नजिकै   लगेर   सुन्छु  , टाँसिएरै   सुन्छु   ।   मेरै   हृदय   पुकारेजस्तो