शीर्षक-पैताला (कविता)

पैताला             
                               रेणुका जि सी खतिवडा 
                             चन्द्रपुर ४ रौतहट 
 
प्रत्येक बिहान सँगासँगै ब्युँझन्छन
दुइजोर आँखाहरु
तर ब्युँझदनैनन्  पैतालाहरु

एकजोर पैतालाहरु 
सुनामीको बेग बनेर 
पुग्छ्न भान्छाघर, 
 निभाएर केहिबेर अझै सुत्ने रहर
जलाउँछन स्टोभका  बर्नरहरु
 चहार्दै चोठाकोठा सँगाल्छन धुलोका कणहरु
धुलोका कणसंगै
थन्काउँछन डस्बिनभरी,
 हावासंगै उड्ने मनका रहरहरु 
हतारीन्छ्न भर्न गाग्री र गाग्री जस्तै
नानीका मुखहरु
शान्त पार्दै प्रत्येक कोठाबाट पड्किने
बन्दुकहरु,
बाबैको तातोपानी चस्मा र पत्रीका 
आमैका गन्थन, पुजाका लोहोटा, 
ओछ्यानभरीका असरल्ल सिरक 
बाँटाभरीका साना ठुला कपडा
कुकरका सिटिको सिँसीँका कर्कशहरु
ढिला भैसक्यो छिटोका आवाजहरु 
यि सबै सबै सुन्दै सुन्दै
ठिक समयमा ठिक ठिक ठाउँमा 
साना ठुला देवता सबैलाई पुज्दै
 कुदिरहेका यि पैतालाहरु देख्दा
लाग्छ,
 यि पैतालाको दौडको कुनै अन्त्य छैन
विश्रामको लागी कुनै स्थान छैन
वस कुदिरहन्छन
कुदिरहन्छ्न निचोरिरहेको आफ्नो 
पेट थमथमाउदै
कुदिरहन्छ्न चिमोटिरहेको अनुहारमा 
कृत्रिम मुस्कान छर्दै
प्याज जस्तै पिरो दैनिकीलाई 
चट चट काटेर आँखा चिम्लिदै 
तर कहिलेसम्म ?

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

हाम्रा विद्यालय राम्रा विद्यालय बनाउनु छ ?

हाम्रा विद्यालय राम्रा   विद्यालय बनाउनु छ ?                                            रेणुका जि सी        जब सामुदायिक विद्यालयको गुणस्तरको कुरा उठ्छ तब सबैको ध्यान कार्यरत शिक्षकमा पुग्छ । शिक्षकले पढाएनन् , राजनीति गरे , आफ्नो काम मात्र गरे विद्यार्थी र विद्यालयको समस्या तर्फ ध्यान दिएनन् आदि इत्यादि आरोप हमेसा शिक्षकमाथि लागिरहेको छ ।       पूर्णरुपमा यो आरोप गलत नहोला तर यो मात्र सत्य भने हुँदै होइन । यी भन्दा फरक र जटिल अवस्थाहरुसँग जुधिरहेका छन् सामुदायिक विद्यालय । यी अवस्थाहरुको गहिराइमा नपुगी सामुदायिक विद्यालयलाई हेर्ने दृष्टिकोण यस्तै सतही रहुन्जेलसम्म सामुदायिक विद्यालयको अवस्था सुधार हुन सम्भव देखिन्न । शिक्षण पेसामा आवद्ध भएको १६  वर्ष भएको छ । सबल र सफल संस्थागत विद्यालयमा ८ वर्ष शिक्षण अनुभव बटुलेर सरकारी विद्यालयमा   आबद्ध भएको पनि  ८  वर्ष को सुरुवात  भैसकेछ । पछिल्ला  ८  वर्षमा मैले देखेका , भोगेका अनुभूतिहरुका अंश समावेस भएका छन् यस आलेखमा ।
Read more

मातृत्वको असिम आनन्द !

सुर्यको प्रथम लाली बोकेर फेवातालको गर्भमा मुस्कुराइरहेको हुँदो हो माछापुच्छ्रे ! त्यही  माछापुच्छ्रेको आँगनीमा हामी हाम्रो जीवनको मुस्कान कुरिरहेका थियौं । २०६८ जेठ ७ गते बिहान १०:११ मा हाम्रो जीवनको उज्यालो बोकेर साहरा धरतीमा पदार्पण भइन । च्याँ च्याँ रोएको आवाज त पेन किल्लर पो हुँदोरहेछ  । कति सहजै १८ घन्टा लामो असह्य प्रसव व्यथा चट्टै भयो । आफ्नै शरीरबाट निस्किएको ,आफ्नै रगतले लतपतिएको ,आफ्नै मासुको टुक्राको ढुक्ढुकीलाई आफ्नै छातीमा लपक्क टाँसेपछिको आनन्द शब्दमा वर्णन हुँदैन । अहो ! ती कोमल अंगहरुलाई  नबिझाओस भनेर बिस्तारै सुमसुमाउँदै त्यो सानो निधारभरी सिङ्गो धरतीको माया बर्साउँदाको सुखानुभुती खै कुन वाक्यभित्र समेटिएला र !    भलै खुट्टाहरु भुँई टेकेर उभिन असमर्थ हुन ।आमा मन भने सन्तानलाई सुरक्षित धर्तीमा ल्याइसकेपछी   युद्ध जितेको सिपाहीको मुस्कान बोकेर सिङ्गो संसार परिक्रमा गर्दो रहेछ । म अब आमा ? जीवनमा एकसाथ गौरवान्वित , रोमान्चित ,अचम्मित र जिम्मेवारी बोधको मिश्रण । कति सुन्दर ! इन्द्रेणी जस्तै ।        ट्याक्सीको अगाडिको सिट्मा मेरी मामु ।मामुको काखमा उहाँकी छोरीकी छोरी । पछा
Read more

शीर्षक-पहाड

पहाड   दृढ विस्वास अदम्य साहस बोकेर सदियौंदेखी अविचल उभिएको पहाडको छातिमा उम्रीएकी हुँ   आओ हावाहरु हो आओ  कति आउँछौँ आओ हुरी बनेर या हुन्डरी बनेर आओ तर सक्नेछैनौ मेरा पैतालाहरु डगमगाउन मेरा यात्राहरु खलबलाउन बरु यि स्वाभिमानी छातिमा  जब ठोक्किनेछन तिम्रा प्रहारका झोक्काहरु हठात फर्केनेछौ तिमी  जसरी फर्कन्छ  मेरी छोरीले ऎनामा  कैद गरेको सूर्य ।
Read more