शीर्षक-तस्विरको मान्छे

शीर्षक-तस्विरको मान्छे

पटक पटक झुम्मिरहन्छु म तिम्रो तस्वीर वरिपरि

जसरी झुम्मिरहन्छ बत्तीको उज्यालो वरिपरि पुतली ।

अन्धकार सुनसान रातमा

खुब गिज्जिन्छु तिम्रो तस्वीरसँग,

चस्माको फ्रेम भित्रका

ती निश्चलआँखाहरु

 माल्दिभिरको दह जस्तै लाग्छ ।

 बेबाक पौडिरहन्छु पौडिरहन्छु ।

तिम्रो बढिरहेको स्वास

 ठ्याक्कै  

 हावाले काउकुती लगाएर गएपछिको

बैँसको पात जस्तै लाग्छ ।

जो पोखरी छेवैमा उभिएर 

खुब सुस्याइरहन्छ ,

 म त्यो पातलाई अझै गिज्याइदिन्छु।

घरीघरी ललिपप बन्छु,

तिम्रो मुखभित्र पसेर एकछिन जिब्रोमाथी बसिरहन्छु ।

घरी तिम्रो गालाको  खोपिल्टो भरी पोखिन्छु ।

औँलाहरुले बिस्तारै सुमसुमाउँछ्न

विशाल छातिको जंगललाई 

परपर पुगेपछि 

साउनमा मुल बनेर पानी निस्किएको पाटन झैँ 

भुक्लु भुक्लु उम्लिरहेझैँ लाग्छ तिम्रो धड्कन 

कान नजिकै लगेर सुन्छु ,टाँसिएरै सुन्छु ।

 मेरै हृदय पुकारेजस्तो लाग्छ 

तृप्तीको अनौठो नशा बोकेर ।

पटक पटक झुम्मिरहन्छु म तिम्रो तस्वीर वरिपरि

जसरी झुम्मिरहन्छ बत्तीको उज्यालो वरिपरि पुतली

तर मलाई  पुतलीको  नियती मान्य छैन ।

ए तस्वीरको मान्छे !

तिमी कहिले आउँछौ ?

यी दुई आँखाबाट झरेका दानाहरु

टपक्क टिपेर 

भराेसाकाे प्रेमशुत्रले

मेराे हृदयलाई बाँधिदिदैँ

कहिले भनिदिन्छाै ?

अब देखि तिम्रो जिन्दगी उज्यालो भयो !